เที่ยวไทเป Little Tokyo แบบ ฮิปสเตอร์ สไตล์เซอร์กับฉัน part 1

ไทเปมีย่านฮิปๆหลายจุดให้แฮงก์เอาต์ แต่ไม่แฮงก์ โอเวอร์ หนุ่มสาวฮิปสเตอร์ตามมาเลยค่ะ!!!

เราไม่จำเป็นต้องเริ่มสำรวจเมืองเช้ามากหรอกนะคะ ออกสัก 9โมงกว่าๆ ไม่ได้ขี้เซา แต่จะบอกว่า ร้านรวงฮิปๆหลายร้านเปิดกันเลตมากเลย คาเฟ่บางร้าน เปิด10หรือ 11 โมงเช้า นอกจากว่า เราจะไปตามร้านโจ๊ก หรือไปไหว้พระที่วัดที่ออกเช้าๆได้ แล้วค่อยไป

ที่แรกเลยคือ Bo Pi Liao ปัวผีเหลียว เป็นที่ๆเราเดินต่อมาจากสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่วัดหล่งชาน Long Shan แล้ว โดยการเดินทางก็คือ รถไฟmrt สายสีเงิน ลงที่สถานี Long Shan temple exit 1 จากหน้าประตูใหญ่ทางเข้าวัด ให้เดินเลาะกำแพงวัดตรงมาเรื่อยๆ ไม่ไกลเลยค่ะ แต่ตอนฉันไปครั้งแรก ก็ต้องอาศัยถามหนุ่มหล่อขายบ๊ะจ่างแถวนั้นว่า ไปยังไง (เลือกคนถามทางนิดส์ ถ้าหล่อก็พุ่งเข้าไปเลย ) ออกเสียงเหน่อๆถามไป อายเหมือนกัน บ่อปี้เหลียว บ่อผีเลี่ยว จนน้องขายบ๊ะจ่างสองคนอมยิ้มแล้วชี้ๆมาบอกว่าตรงไป ไม่ไกล

เริ่มเห็นความเก่าแก่ของตึกเก่าแบบนี้ ก็ใกล้เคียงกับความเป็นจริงละค่า
Bo pi liao old street เป็นย่านร้านขายยาในอดีตค่ะ แบบในปัจจุบันแหละค่ะที่พอมีคลินิกตรงนี้ ข้างๆกันก็เปิดตามๆกันไป แต่อันนี้คือเป็นซอยซ่อกแซ่กในตึกที่เป็นที่เฉพาะให้เภสัชทั้งหลายเลย ทางการของไต้หวันต้องการเก็บสถานที่ประวัติศาสตร์หลายที่เพื่อให้เป็นมรดกเชิงอนุรักษ์ให้ลูกหลานได้มาเอนจอย ดื่มด่ำกับอดีตของปู่ย่าตาทวด และการเพิ่มความอาร์ตลงไป ก็สามารถดึงดูดวัยฮิปได้ดีที่เดียว เพราะเด็กสมัยนี้ รักการถ่ายรูปค่ะ

ที่นี่โด่งดังขึ้นมามากมายจากการที่หนังย้อนยุคเรื่องหนึ่งใช้สถานที่นี้เป็นโลเกชั่นค่ะ ชื่อเรื่องคือ Monga

ถ้าเดินมาเรื่อยๆ แล้วเจอทางเดินใต้ตึกแบบนี้ ใช่แล้วค่ะ!! ฉันและเพื่อนตื่นเต้นมาก เพราะพอมาดูจริงๆแล้ว มันเก๋มากเลยค่ะ อะไรที่มันเป็นไม้ๆแบบเรโทรเนี่ย ขึ้นกล้องทุกมุมเลยจริงๆ

นี่แค่มุมหน้าห้องน้ำค่ะ ยังอยู่ในไทเปนะคะ ไม่ใช่ไปบ้านทรงไทยที่ไหน ทำไมมุมนี้ เหมือนโลเกชั่นฉากบ้านท่านหญิงอุ่นเรือนมากเจ้าคะ

งานกราฟิตี บนผนังอิฐแนวสุดๆ

ประตูหน้าต่างนี่ มุมโปรดฉันเลย ภาพนี้เหมือนเรากำลังจะเข้าห้องเรียน (ศึกษาผู้ใหญ่)

หน้าต่างน่ารักมากกกกก คิดถึงแม่เลย นางคงชอบมุมนี้เหมือนกัน

เราโพสท่ากันหลายมุมจนเหนื่อยเลยค่ะ ที่นี่เต็มไปด้วยคนรักการถ่ายรูป ไม่ว่ามุมไหน ก็เพิ่มเสน่ห์ให้กับรูปถ่ายเราได้หมดเลยค่ะ ลองมากันนะคะ

คาเฟ่ Good Cho's bagel ที่หมู่บ้านทหารเก่าในสมัยสงครามโลก ซึ่งยังคงสภาพเดิมๆไว้อยู่มาก และrenovate ใหม่ในบางจุดให้เป็นร้านขายเบเกิล สุดเก๋ ที่ไม่ใช่แค่ภายในร้านจะน่านั่งแล้ว เบเกิลเขายังอร่อยมากด้วย ฉันเอง ไม่ค่อยชอบทานเบเกิลเท่าไหร่ แม้จะเรียนจบมาจากถิ่นที่คนชอบซัดเบเกิลเป็นอาหารเร่งด่วนที่ขาดไม่ได้อย่างบอสตันก็ตาม ไม่รู้ว่าฝรั่งมีฟันแข็งแรงกว่าเราหรืออย่างไร ถึงกัดขนมปังแข็งๆแบบนั้นเข้าไปได้ แต่เบเกิลที่นี่ ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อว่า มันอร่อยมากกกกจริงๆ

วิธีการเดินทางก็คือ ลงรถไฟmrt ที่ป้าย ไทเป 101 ออกทางออก 2 เดินตรงไป ขวามือของเราเป็นจุดยืมจักรยาน U bike ที่มีให้เห็นอยู่ทั่วเมือง ซ้ายมือเป็นสนามเล่นกีฬาที่มีคำว่า Adidas

ตามแผนที่นี้เลยค่ะ สิ่งก่อสร้างแรกที่บอกว่าเรามาถูกทางคือ ศูนย์แม่และเด็ก Taipei city Xinyi parent-child center
เราถึงกันเช้ามากเกินไปจนได้ ร้านยังไม่เปิดเลย เหลืออีก 10นาที (ร้านเปิด 1000-2000) เราเลยเดินเล่นถ่ายรูปด้านนอกกันก่อน พอได้เวลา เอ๊ะ เข้าร้านยังงัย มองจากหน้าต่างด้านหน้า มีลูกค้าเดินอยู่ในร้านแล้วด้วย งง อ้อ ป้ายร้านอยู่ตรงนี้ เข้าด้านข้างนี่เอง

มีเตาติ๊งเล็กๆให้อุ่นข้างๆเคาน์เตอร์ค่ะ บิดไปถึงลูกศรเขียวที่เขามาร์คไว้ ออกมา แป้งข้างนอกกรอบๆ นุ่มใน อร่อยหอมสุดๆไปเลยค่ะ เตานี้มีขายที่ไหนอ้ะ น่ารักมาก

เค้าจะทำแบบห่อเสร็จมาแล้วเอาวางเรียงๆให้ตรงตามป้าย อยากลองไส้อะไร ก็หยิบมาจ่ายเงินก่อนนะคะ
เราเลือกไส้ ที่จำได้น่าจะเป็นไส้ที่มี basilและ pepper กับอีกอันนึง ที่มีงาดำค่ะ กลิ่นของงาหอม อร่อยมากมาย

นี่น้ำลำไย อร่อยมากกก ตอนนี้ คนไทเปฮิตใส่ลำไยในเมนูเครื่องดื่มหลายอย่าง

ด้านหลังเชลฟ์นั้นคือ ครัวค่ะ

ของที่นี่เป็นแบบโฮมเมด บ้าง นำสินค้าข้างนอกมาขายบ้าง เหมือนร้านขายของOtop ของญี่ปุ่น

วันนี้ แดดไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ วิวตึกไทเป 101 เห็นพอเลือนราง แต่ก็ให้เสน่ห์อีกแบบ

กว่าผู้กำกับจะสั่ง คัต!!! ฉันกับพี่น้อย เดินออกจากจุดสตาร์ทหลายเทคมาก

เราสามารถสั่งเบเกิลมาแบบเทคเอาต์มานั่งทานข้างนอกได้ค่ะ กินไปถ่ายรูปไป เสียดายที่วันนี้แดดไม่ค่อยเป็นใจ เราก็เลยรีบออกตัวไปติ่นไท่ฟงที่ตึกไทเป 101 ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่ ก่อนที่คิวที่ร้านจะยาวรอเป็นชั่วโมงเหมือนที่ได้ยินเขาเล่ามา

Fujin Street ชิโมคิตาซาว่าเล็กๆของไทเป หรือซอยอารีของบ้านเรา ถนนนี้ยาวไม่ถึงกิโลเมตร มีร้านคาเฟ่ ร้านขายดอกไม้ เรียงรายสองฝั่งถนน แต่การเดินทางมาของเราช่างลำบากลำบน เพราะไม่มีสถานีใต้ดินที่ใกล้เคียง โดยต้องเดินเท้ามาใช้เวลาราวๆ 20นาที

เราตั้งต้นด้วยการเรียกแท็กซี่ไปลงที่สถานี Songshan airport จากตลาดปลาฮิปๆ AAD ที่เราไปมาตอนเช้า ซึ่งฉันคิดว่า แพงเกินไป ไม่คุ้มค่ากับการไปอีกครั้ง แม้จะถ่ายรูปออกมา บรรยากาศทำให้เราดูสวยและรวยมากก็ตาม
ลุงแทกซี่พาเรามาส่งหน้าสนามบินพอดีเป๊ะ เหมือนส่งผู้โดยสารขึ้นเครื่อง จากนั้นเราก็ไปต่อไม่เป็น เลยเดินไปถามน้ายาม ที่งงอยู่พักหนึ่งก็ยกมือถือมากดกูเกิล แล้วไล่เรียงคำบอกเล่าจากอากู๋มาบอกเราว่า ยูหันหน้าออกแบบนี้จากสนามบิน เดินเลาะด้านตึกจอดรถทางซ้ายมือของยูไปนะ แล้วถนนฟูจินจะอยู่ทางซ้ายมือ โดยจะมีสวนใหญ่ๆก่อนถึง เราขอบคุณน้ายาม แต่ก่อนอื่น มาแล้ว ก็เข้าไปปลดปล่อยที่ห้องน้ำในสนามบินเขาก่อนละกัน เพราะดูท่า งานนี้ อีกยาวไกล

ตอนนั้น เราไม่มีกูเกิล และอินเตอร์เนตในมือ เราแค่เดินคลำๆมาตามที่ลุงบอก แถมคลำต่ออีก เมื่อเจอสาวไต้หวันสองสามคนที่ไม่รู้ว่า ถนนนี้ไปทางไหน ??!! อ้าว ฟูจินนี่ฮิตในหมู่ใครในไทเป เราเริ่มไม่แน่ใจ

เดินกันอย่างเดียว ดีที่อากาศเย็น ลมเย็นพัดเฉื่อยฉิว แต่ใจเราร้อนรุ่มเล็กๆ มาถูกรึเปล่าว้า

และแล้ว เราก็เห็นป้ายถนนว่า Fujin street!!
เรารีบเลี้ยวซ้ายเข้าไปตามถนนนั้นเลย ขวามือมีสวนผัก ในพื้นที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก ติดๆกันเป็นบ้านเรือนที่อยู่อาศัยทั้งตึกทรงเตี้ยสองสามชั้นถึงสิบๆชั้นแบบคอนโด คาดว่า แปลงผักพวกนี้คงเป็นของชาวบ้านแถวนี้ ตามแปลงแต่ละแปลงมีป้ายชื่อ และเลขที่ที่บอกว่า แปลงนี้เป็นแปลงของใคร บ้านเลขที่อะไร สุดยอดเลย!!!

ลักษณะการจัดสรรแบ่งแปลงสวนผักในเมืองแบบนี้ ทำให้เราคิดถึงญี่ปุ่นและยุโรปชนบทที่เขามีพื้นที่น้อย แต่ต้องการมีไร่สวนเล็กๆของตัวเอง
นี่คือสวนที่ลุงพูดถึงมั้ย เราไม่ทราบได้ แต่ที่รู้คือ เราขอถ่ายรูปหน่อยละกัน (จริงๆก็ไม่หน่อยนะ ถ่ายนานเลย)

เรายกนิ้วโป้งชื่นชม คุณลุงที่น่าจะรับผิดชอบดูแลแปลงผักทั้งหมดที่นี่ แกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

ไม่ใช่ก้อยคนเดียวที่ดูบ้ากับการถ่ายรูป สาวๆไต้หวันที่ผ่านแถวนี้ ก็เข้ามาถ่ายรูปเช่นกัน ได้ยินนางพูดว่า เพี่ยวเลี่ยงๆ ตลอด ที่แปลว่า สวย

เราใช้เวลาที่นี่นานมาก จนก้อยพูดว่า อ้ะ มาถึงแล้ว ฟูจิน กลับได้ 555
ถนนฟูจิน เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ขึ้นเขียวครึ้มสองข้างทาง อยู่ในเขตชุมชน หมินเฉิง มีร้านค้า คาเฟ่น่ารักๆเก๋ไก๋ เปิดกระจายตัวกันทั่วเขต เวลาจะเดินไปร้านนี้ๆ เราต้องเดินนิดนึงค่ะ เพราะร้านไม่ได้กระจุกตัวกัน
ถนนนี้ เริ่มมีชื่อเสียงขึ้นมา เพราะเคยเป็นโลเกชั่นถ่ายหนังเรื่องดังที่ดัดแปลงมาจากงานเขียนภาพอาร์ตของจิมมี่ เลี่ยว ที่ฉันชื่นชอบนักหนา (หมายถึงผลงานจิมมี่เลี่ยวนะ ที่ฉันชอบ)คือเรื่อง Turn Left Turn Right ผู้หญิงซ้าย ผู้ชายขวา นางเอกคือเหลียงหย่งฉี พระเอกคือจินเฉิงอู่ กว่าสองคนจะเจอกัน ลุ้นกันตัวโก่ง จริงๆอยู่ห้องเช่าติดกันเลย แต่เดินออกจากบ้านคนละทาง

คาเฟ่ฟูจิน ทรี 353 Fujin Tree 353 (เปิด 0900 -2100) เป็นหนึ่งในการสรรค์สร้างพัฒนาตึกเก่าในชุมชนแล้วนำมาตกแต่งใหม่ให้ไฉไลโดย ฟูจินทรีกรุป ในเขตนี้ มีร้านหลากหลายสไตล์แต่อยู่ภายใต้การพัฒนาของกลุ่มนักธุรกิจหัวก้าวหน้านี้ อีกสาขาที่ไปง่าย อยู่ที่ Huashan 1914 Creative park แต่ร้านนี้ เป็นสาขาแรก มายากเลยรู้สึกเท่กว่าเมื่อได้มาถึง

วันนี้ ร้านคนไม่แน่น เราได้เลือกที่นั่งด้านหน้าเคาน์เตอร์อย่างที่หมายมั่นปั้นมือ

และแล้วก็สั่งโกโก้ร้อนอีกตามเคย เมนูเดิมๆของเรา ก็เข้มข้นดีนะคะ

ก้อยสั่งกาแฟลาเต้กล้วยปั่น อร่อยเลย!!! เค้กพอใช้ได้ แต่มีที่อื่นดีกว่านี้ แต่ที่อยากแนะนำยิ่งกว่า คือ
บาริสต้าที่นี่แซ่บมากกก ดูเฟรนด์ลี่ยิ้มเก่ง พูดภาษาปะกิตเก่งอีกต่างหาก เสียอย่างเดียว พอฉันถามทางไปห้องน้ำ คุณน้องหน้าขาวใส หุ่นนายแบบ สะบัดข้อมือและผายนิ้วชี้แรงมาก โอเค เราเพศเดียวกัน จบข่าว

ร้านข้างๆกัน ถ่ายแล้วให้อารมณ์อยู่แถว Diagon alley มั้ยคะ พอดีก้อยใส่เสื้อลายนี้ เลยเข้ากับสถานที่มาก

ยิ่งกว่าการ window shopping ก็ window posing นี่แหละ โพสท่าถ่ายรูปฟรี ทุกจุด

หลังที่เราเดินวนๆถ่ายรูปกันอยู่ในสวนเล็กๆของชุมชนนี้จนเกินหอมปากหอมคอ เราก็หันรีหันขวาง ดูแผนที่ ไปสถานีรถไฟยังไงล่ะทีนี้ เราไม่เดินทางเก่าแล้ว เปลี่ยนบรรยากาศดีกว่า อยู่ดีๆ คุณป้าเสื้อนวมชมพูก็เดินเข้ามาคุยๆกับก้อย ซึ่งส่วนใหญ่ก้อยจะเป็นคนหน้าตาชวนแขกคุยอยู่แล้ว ไปไหนจะมีคนเข้ามาคุยกับเราบ่อย เพราะนาง
เราคุยกันเรื่องต้นไม้ ซากุระและสวนแถวนี้ สักพัก คุณป้าก็บอกว่า ยูจะไปร้านพายสับปะรดหรอ ฉันรู้จักที่หนึ่ง ดังมากเลย อร่อยสุดในไทเป คนญี่ปุ่นชอบมาก เป็นร้านพายแรกๆเลย ไม่ไกล จะพาไป เรามองหน้ากันสักพัก ก็ตกลง เอาวะ ไหนๆเราก็ไปไม่ถูกอยู่ละ ที่ๆป้าชี้ในแมพ ก็ดูใกล้สถานีรถไฟ ป้าท่าทางดูดีมีสกุลกว่าเราอีก คงไม่เอาเราไปทำอะไร

เราเดินตามป้า ลัดเลาะสวนสาธารณะ หลายสวน ร่มรื่นสุดๆไปเลย ฉันเดินรั้งท้าย ถ่ายรูป จนตอนหลังเกรงใจป้า เพราะนางต้องรอฉันถ่ายรูป

ในขณะเดินตาม ฉันมองในแผนที่ เอ สงสัย ป้าจะต้องพาเราไปที่นี่แน่ๆ Sunny Hills ร้านที่ฉันเคยอ่านในรีวิว ว่าแพงและบางคนบอกว่า โอเค แต่ไม่ได้อร่อยเว่อวัง

พอมาถึง ก็ใช่จริงๆ แต่หน้าร้านเขาสวยมากเลย ป้ากุลีกุจอพาเราเข้าไป ติดต่อคนในร้านให้ เรารู้สึกขอบคุณป้ามาก ในร้านคนแน่นในระดับนึงเลย ส่วนใหญ่เป็นป้าๆญี่ปุ่นมาเป็นกรุปทัวร์ พนักงานพูดส่งภาษาญี่ปุ่นกันโนะเนะดังทั่วร้าน
ที่นี่ เขาให้เราทดลองทานฟรีโดยนำมาเสิร์ฟเป็นเซ็ตในถาดไม้ ซึ่งมีพาย 1 ชิ้น พร้อมน้ำชา 1ถ้วย ก้อยบอกว่า เขาไม่ได้ขาดทุนเลยกับการทำแบบนี้ เพราะ แทบทุกคน ซื้อติดไม้ติดมือไปคนละ1กล่องเป็นอย่างน้อย อย่างน้อย คนหน้าบางก็ต้องซื้อสักเล็กน้อย เพราะเข้ามาทานฟรี และคนญี่ปุ่นก็ขึ้นชื่อว่าหน้าบางมาก
ในสามคน ฉันหน้าหนาสุด เฉพาะวันนี้นะ เพราะฉันหมายมั่นปั้นมือกับร้านพายอีกสองร้านที่ฉันคิดว่าต้องขนกลับไปให้ได้ และพี่น้อยกับก้อยก็ซื้อคนละกล่องแล้ว เราไม่ได้ทำให้ร้านเขาขาดทุนกับการแจกฟรี 555
คุณป้ามาส่งเราแล้วนั่งคุยพอเป็นพิธี นางบอกว่าเกษียณแล้ว ตอนนี้เป็นประธานสมาคมส่งเสริมอาชีพสตรีของไต้หวัน โหหห ฟังดูยิ่งใหญ่และเก่งกาจมาก คุณป้าบอกว่า วันนี้ ต้องไปห้องสมุดต่อ เพราะยืมหนังสือมาอ่าน ต้องค้นคว้าศึกษาเรื่องน่าสนใจในปัจจุบัน ช่างน่าอิจฉาชีวิตคุณป้า ดูเป็นลูกผู้หญิงที่หาวิถีชีวิตที่ไม่ทำให้ตัวเองหยุดนิ่ง
บางครั้ง การเดินทาง ก็ทำให้เราได้พบเจอสิ่งเล็กๆที่เป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต ไม่จากสถานที่ วัตถุ ก็จากผู้คนที่เราพบเจอนี่แหล่ะค่ะ น้ำใจและเรื่องราวของคุณป้า พร้อมพายกับชาถ้วยฟรี วันนี้ คุ้มค่ากับการเดินหลงๆมาจากสถานี Songshan มากเลยค่ะ